Gaudi'nin Rüyasında Adımlamak

Attila BEKSAÇ / 03 Mayıs 2013

Her şeyi aldı götürdü, sildi süpürdü yanlışları kaldırımların en köşesine batan, o ki toz duman etti acısını. Mazgallarından akan her damlada Katalan çaldı, Katalan söyledi Barselona.

Bakakaldım yenilere. Yeninin eskiye hürmetine saygı duydum. Ellerinden öpüp, İspanya'dan eski bu tarihte bir adım oldu adımlarım ve kaybettim kendimi ızgarasında kare planlarının. Upuzun uzadıkça yollar Olimpiyatlar'a uzandım Forum'da, kulaç attım, köpüklü banyo güzeldir hep Akdeniz'de.

Hem harita vardı. Harita dört köşeli, resimli, planlı filan. Kâğıt parçasıydı, boyutlarını bilmiyordum ama haritayla bu şehrin şifresini çözmek boyut kazandırıyordu geziye. Mimar adama böyle deneme-yanılmalar gerek.
Her balkonda imzası vardı Katalan bayraklarının. Haykırarak bağımsızlık ezgileri fısıldıyordu gökyüzünün kulağına Katalanlar. O gök kadar mavi, uçsuz bucaksız, hür olmak istiyorlardı.

Buram buram nachos, paella ve balık kokan her adım, mideye ziyafet verir gibi. İksir gibi sangria'nın bardaktan boşalıp bedenlerinde can bulduğu bu insanlar ‘yaşıyor' olmalıydı gerçekten. Bizim bilmediğimiz, herkesten sakladıkları, gözleri gibi baktıkları bu cennette.

Kaybolmuşken tam da, sayıklıyorum beyaz kenar taşlarını kaldırımların. Tam o an, arkamdan sinsice gülümsüyor yaşlı Gaudi. Tam o lanet olası tramvayın geçtiği yerde, raylarına uzanıp kaderine boyun eğdiği yerde. Gece kepenklerini indirirken, o da ninnisini söylüyor Barselona'ya. Söyledikçe o, biz dinliyoruz. Boyuyoruz bu ressamsız kalmış şehri. Ve her fırça darbesinde daha da hırçınlaşıveren Barselona, ayak seslerimizi hapsediyor. Şimdi biliyorum ki, gidiyoruz.