III. Ahmed Devri İstanbul Çeşmeleri (1703-1730)

İstanbul olağanüstü doğal güzelliklerine, katman katman konumlanmış tepeleriyle kente perspektifler katan topografyasına ve yüksek stratejik konumuna karşın hiçbir zaman içme suyu kaynakları bol olan bir kent olmadı. Her tarafı sularla kaplı bu harikulade şehrin kaynaklar açısından en büyük derdinin içme suyu azlığı olması kaderi belki; ama kentin sakinleri bu makus kaderi tersine çevirmek için insan aklını ve mühendislik yöntemlerini kullanarak gayret etti durdu. Kenti yaşanabilir hale getirmek amacıyla düzenli su temini için iki önemli ve yaygın teknik kullandılar. Birincisi genellikle yağmur suyu biriktirmek için yaptıkları sarnıçlar, ikincisi ise suyu uzaktaki kaynaklardan kente getirmek ve çeşmeler vasıtasıyla halkın hizmetine sunmak.

Hatice Aynur ve Hakan Karateke, “Lale Devri”nin İstanbul'daki çeşme ve sebillerinin hâlâ görülen veya başta divanlar olmak üzere çeşitli kaynaklarda rastlanan manzum tarihlerini büyük bir sabır ve gayretle araştırıp derlemişler, bunları dikkatle aktarmışlar ve bunu yaparken, unutulmakta olan uzak bir geçmişi, büyük bir sevgi ile yaşatmaya çalışmışlardır. Semavi Eyice, 1995