“Sonsuz Bir Artikülasyon Mekanı Olarak İstanbul” Öğrenci Fikir Yarışması, Jüri Özel Ödülü

Proje Raporu

Bir zamanlar oldukça güzel bir kentte yaşıyordum. Yaşadığım yer zamanla yakılıp yıkılmaya başlandı. Tüm tarihi ve kutsal mekanlarımız yerle bir ediliyordu. Zamanla gündelik rutinlerimizde ev pratiklerimiz değişmeye başladı. Evlerimiz sığınaklarımızdı. Sığınaklarımız da zamanla yıkılıyordu. Kaçacak bir yol aradık. Oysa yaşam ve şehir hakkı hepimizindi.

Biliyorum başka kentlerde tam tersi durumları yaşayan insanlar da var. Görünmüyoruz. Duyulmuyoruz. Sıkıştık, yok olmaya yüz tuttuk. Ama insandık. Umut ettik ve sonrasında da uzun bir yolculuk yaptık. Bizim yerimiz olmadığını iliklerimize kadar hissettiğimiz bir kentte yer edinmeye çalıştık. Bir şekilde tutunmamız gerekiyordu. Kent bildiğimizden çok farklıydı. Buradaki yapım pratikleri ile kendi kentimdeki yıkım pratikleri birbirine ilginç bir şekilde benziyordu. Kendime bu durumu açıklayamadım.

Bu kentte sığınaklarımız da yoktu artık. Bunca yapının olduğu bu kentte yer edinmek oldukça güçtü. Kent büyüdü büyüdü ve sonunda bizimle beraber yapım pratikleri de sıkışmaya başladı. Kentin silueti artık vinçlerden oluşuyordu. Öteki olarak yaşadığımız bu kentte oldukça tanıdık olan vinçlere tutunduk. Zamanla vinçler bizim evimiz haline gelecekti. Sıkışmışlıktan kurtulmak ve var olduğumuzu gösterebilmek için tek çaremiz yükselmekti.

Bu durumun aslında son olacağını biliyorduk. Fazlaydık hem bu kente hem bu dünyaya ağır geliyorduk. Zaten vinçler de daha uzun süre bizi taşıyamadılar. Bu bir fantazmagoryanın sonuydu. Bizler yaşanmayan mekanlarda insanlık aramıştık sadece.