Yeni bir yöntemle mimari ortam yaratmak düşüncesiyle yola çıkan farklı disiplinlerden iki akademisyen, otizmli çocukların tiyatral hikâye akışını deneyimlemelerini sağlıyor.
U-M (University of Michigan) mimarı ve Michigan Üniversitesi Taubman Mimarlık ve Şehir Planlama Bölümü akademisyenlerinden Sean Ahlquist ve oyun yazarı Dionne O'Dell, otizm spektrum bozukluğu (ASD) zorlukları olan çocuklar için duyusal bir tiyatro deneyimi tasarladı. Ahlquist, bu konudaki çalışmalarına otizmli olan kendi kızı vesilesiyle, kızının özel ihtiyaçları ve çevresiyle etkileşime girme biçimlerini inceleyip, çözümler üreterek başladı. Dünyada, bilgisayar destekli bir endüstriyel örgü makinesini kullanarak tekstilden yapılar oluşturan nadir mimarlardan olan Ahlquist, ASD'li çocuklar ile etkileşimde bulunmayı amaçlayan, yumuşak, esnek bir yüzey oluşturmak için hesaplamalı tasarım bilgisi ve malzeme sistemleri uzmanlığını kullandı.
"Stretch | Color" adıyla üretilen ilk versiyon, üzerine siyah-beyaz renklerde objelerin yansıtıldığı iki boyutlu bir yüzeyden oluşuyor. Çocukların, yüzeyin farklı kısımlarına baskı uygulayarak, yüzeyi dijital bir bilgisayar programındaymış gibi renklendirmesi ve dönüştürmesi sağlanıyor. İlk versiyonun ardından, 30 yılı aşkın süredir çocuk tiyatrolarında çalışan ve son zamanlarda otizmli çocuklar için yeni yaklaşımlar üreten, aynı üniversitenin tiyatro bölümü öğretim üyesi Dionne O'Dell'in yazdığı ve yönettiği oyunun temel mekansal öğesi olarak hizmet veren ve çocuklar için katılımcı bir tiyatro deneyimi yaratmayı amaçlayan gelişmiş bir üç boyutlu yapı oluşturuldu.
Otizmli her çocuğun farklı olduğunu belirten Ahlquist, “Çocuklar için yeni bir yöntemle eşsiz bir mimari ortam yaratmak düşüncesiyle yola çıktık ve hikâye akışını, aynı zamanda deneyimlemelerini öngördük” diyor. Otizmli çocukların çoğunun ortak özelliğinin, duyusal uyaranlara karşı aşırı bir farkındalığa sahip olduğunu söyleyen Ahlquist, bazılarının yüksek seslere veya parlak ışıklara karşı çok hassasken, bazılarının da dokular ve dokunsal uyarılar konusunda hassas olduğunu vurguluyor. Ahlquist, sınırlı motor becerileri yüzünden kızının, genellikle diğer birçok çocuğun sahip olduğu sosyal aktivitelere katılma şansının kısıtlı olduğunu, bu üç boyutlu yapının, hem hareketlerini hem de sosyal davranışlarını uygulamasına olanak tanıdığını belirtiyor.
Mimarlık ve tiyatro disiplinlerini birleştiren bu ortaklık, duyusal performans ve sunum alanında yeni olanaklar yaratıyor. Ahlquist’in duyusal yapıları; okullarda, müzelerde ve diğer kamusal alanlarda kullanılmaya başlandı.
Fotoğraflar: © Eric Bronson/Michigan
Bu haber archdaily'den derlenmiştir.