Müze 1960’larda da güncel sanat müzesi olarak kuruluyor. Bina 1983’te Danimarkalı mimar tarafından yenileniyor. Tam bir İskandinav demokrasisine uygun yapı; içinde toplantı salonunun dışarıyla temasını sağlayan uzun bir camekan bölümü var. Aslında niyet yola kadar indirmekmiş ama tabii ki Alman planlama ciddiyeti bu kadar laubaliliği kaldıramamış.
Kunstmuseum Bochum (görsel: www.bochum.de)
Üst katlara çıkışta düz ve döner bir sistem kullanıyoruz. Haliyle engelli dostu bir müze burası.
Frank Hese’nin kişisel koleksiyonundan nasiplendikten sonra, Hiroko Inove’nin işleri üzerinden de endüstrileşmiş hayatın karanlığına dalıyoruz. En enteresan iş ise iki Meksikalı sanatçıya ait: Sokakta çiçek satan Hintli bir satıcı haftada iki gün müzeye çiçek satmaya geliyor. Sanatçılar ondan çiçek alıp, yine iki haftada bir değiştirdikleri çalışmaları hakkında çiçek satıcısı ile konuşuyorlar.
Her yıl iki yüz binden fazla insanın gezdiği Ruhrtrinnale, devasa endüstri alanlarından, güncel sanata kıymet yaratmanın mühim bir örneği. Bir yandan da tam bir 'Alman' işi. Saygı duyuyor ve sanatçılarımızın işlerini de bu etkinlikte görmeyi diliyoruz, darısı bizim ölü endüstri alanlarımızın başına diyerek… Önerimiz ise net: Haliç tersanesi.
Son bir not olsun, meraklısına. Eğer geziyi bir iki gün daha uzatırsanız, Rehn nehri bot turu almanızı öneririz ama durmalı murmalı olsun. Olmadı bir kaç gece konaklamalı. Zira bu gezi sırasında hem Almanya mimari tarihinin kasaba pozuna tanık olur, hem de endüstri dışı Ruhr doğası içinde saklı, Romantik dönemde yapılmış ve Ortaçağ mimarisine öykünen şatolarla küçük kalelerin nefasetini de izlersiniz. Yol boyunca vadilerde size eşlik edecek üzüm bağları da bu kıtanın en kuzeydeki hatlarından biridir. Riesling zengini bağlar, bugünlerde Cabernet Sauvignon bile ağırlamaya başlamış. Nedeni ise malum: küresel ısınma...