Mahzen'in Emektarı Günay Kurne: "Galatasaray'ın umumi çocuklarının hepsini ben burada büyüttüm"

30 senedir burada çalışıyorum. Çiçek Pasajı'na gelmem, İstanbul'a gelmem demek. İstanbul'ın taşı, toprağı altın dediler; ben de işsizlik yüzünden buraya taşındım. Burada başladım; hala daha devam ediyoruz. Memnun olmasam da kalmazdım herhalde... (gülüyor)



Sait Paşa'nın torunu hala burada yaşarken, sanırım uzunca süre bir musluk açık kalıyor. Belki tamirattan sonra... Sonra çöktü işte ve restorasyon geçirdi. Burası beş katlıydı evvelden. Çökünce ilk iki katını aldılar. Zaman, her şeyin ilacı derler ya... Burada da öyle oldu. İyi mi kötü mü bilinmez. Ama zaman geldi, turistik oldu; zaman geldi, tamamen halka açıldı. Ama şimdi her şey turistik. Eskiden insanlar buraya gelip patatesini, kokorecini, midyesini yiyebiliyordu. Bizim sadece birahane bölümümüze eski müdavimler uğruyor artık. Ama esnafın da kendine göre haklı nedenleri var. Tabii ki çıkar olduğu için, elektrik-su ödediği için böyle oluyor. Masa başına 20 Lira yerine 200, 500 lira kazanmak istiyor. Biz de eski mentaliteden çıktık; daha turizmci-işletmeci mantığına geçtik. Yine bizim birahane bölümümüzde bira içen arkadaşlar olunca, onlara yardımcı oluyoruz.



Müdavimlerimiz de var elbette. Çok çok... Mesela 20 senedir gelen bir Amerikalı öğretmen arkadaşımız var. Her sene tatilde Almanya'dan, Hollanda'dan, Türkiye'nin her bir yöresinden gelen... Şimdi benim bu söylediklerim ukalalık olarak algılanmasın ama; bizim onlara göstermiş olduğumuz sevgi, saygı onları çekiyor. İşimize gösterdiğimiz sevgi, saygı... Biz onları kapıda karşılarız. Onların isimlerini de bilirim: Bankacı Mehmet, Doktor Ahmet, ne bileyim Ressam, Vedat, Cüneyt... İsmini sayamayacağım bir sürü insan gelir buraya; ama tanırım. Mesela Galatasaray Lisesi'nin umumi çocuklarının hepsini ben burada okuttum. Tabii babaları değilim; ama onlar sürekli buraya gelirlerdi. Aralarında doktor olup, savcı olup gidenler var. Onlar geldikleri zaman da bir hoşuma gidiyor ki, sormayın!