Ne olamayacağını öğrenmek

MesutT: Bu süreç, kendi büronu açma düşüncesine nasıl evrildi?

BoğaçhanD: Yapı Merkezi'ndeyken bir yandan da kendi dünyamı geliştirmeye yönelik araçlar üzerinde çalışıyordum. Yazıp çiziyordum, yarışmalara ve  jürilere katılıyordum vs. Bu araçlarla kendi dilimi geliştirmeye devam ettikçe, daha da çok  üretmeye yönelik açlığımı daha da büyüttü. Ve kendime, bu şirket yapılanması içinde durarak kendi zamanımı ayarlayıp ayarlayamayacağımı sorduğum bir noktaya geldim. Onlarla bu yapılanmayı nasıl yapabileceğimizi konuştuk. Onlar da kendi şirket yapılanmaları içinde olabilecekleri sundular. O olanaklar beklediklerimle örtüşmeyince, ben de izin istedim. Onlar da bunu anlayışla karşıladılar. Büroya giden aralıkta aklımda hep bir sonraki adımda pergelin ucunun nereye basacağı vardı. Pergelin ucunun bir yerde durması gerektiğine inanıyordum çünkü hangi çapta daireler çizeceğime, yolumu, sınırlarımı onun üzerinden geliştireceğimi düşünüyordum. Bu da olasılıkların içinde kaybolmayacağın bir ofis yapılanmasına doğru gitti. Bildiğimiz anlamdaki konvansiyonel ofis yapılanması beni çok fazla tatmin etmiyordu. Çünkü ofis insanların bir şey üretmek için kullandığı araç olmaktan çıkıp beslenmesi, yaşatılması gereken bir şeye dönüşüyordu ve onun tutsağı oluyordun. Bunları düşünürken ve yakın arkadaşlar arasında konuşurken, farklı bir ofisin nasıl olabileceği üzerine düşündük ve sonrasında da bir birlikteliğin olabileceğini hissettik. Bir araya gelerek bir mekan ortaklığı ürettik. Bu mekan ortaklığında herkes bağımsız, kendi başına bir büro olabildiği gibi, gerektiğinde bir araya gelinerek daha büyük bir büro gibi de davranılabiliyor. Bu da bize daha rahat hareket etme, farklı ölçekteki problemlere farklı organizasyonel çözümler üretme olanağı yaratıyor. Bu, geçmişte birbirleriyle pekçok şey paylaşmış ve yapmış bir arkadaş grubundan çıkmış bir oluşum. Çok ortaklı bir ofis kurmak yerine, çok ofisli tek bir mekan ürettik.