Tahrir meydanının her saati başka!

08 Kasım 2012

Bizler de bu hikayelere ortak olup, meydanın orta yerinde oturmaya hevesli hallerde insanların arasına karışmaya başladık. O sırada bir ses işittik, "nedir bu?" derken rebap ile tanıştık. Basit tasarlanmış, el yapımı, rengarenk boyanmış tek yaylı bir çalgı. Yaşlı bir adam, omzunda taşıdığı kızının uykusuna eşlik ederken hem rebap çalıyor hem de bunları satıyordu. Evinde kendi elleriyle yaptığı rebaplardan biz de birer tane alıp denemeye başladık. Tiz ama melodik bir sesi var. Kahire sokaklarına yakışan, caddenin ve meydanın uğultusunu delip geçen bir ses…

Önceki günlerde özellikle bir kadın olarak daha tedirgin hareket eden, tutuk yürüyüp dikkatli davranan ben, rebabı çalarken hissettiğim rahatlığı yaydıkça yaydım, herkes gülümseyip eşlik ederken… Olumlu tepkiler aldıkça arkadaşlarımla uyumlu çalmaya özen göstermeyip inadına tiz sesler çıkarıyordum. Çaldıkça çalıyor, trafiği açıp bize yol verenlerin ardından meydanın orta yerine yaklaşıyordum. Giderek yayılan bu ses ve hareket meydanla insanların biraraya gelmesine, bizi izlemelerine neden oluyordu. Kimileri fotoğraf çektiriyor, kimileri ise Mısır bayrakları hediye ediyordu.

Tahrir Meydanı'nın orta yerinden yayılan bu seslerin barışı ve huzuru çağırmasını dileyerek bulduğumuz bir çim alana oturduk. Bir süre meydanı, arabaları, insanları izledim. Benim yaptığım gibi çoğu insan gelip burada sadece etrafı izliyor, ya oturuyor ya tırabzanlara yaslanıyordu. Mutluluk yaydık sanki, hiç alışmamış oldukları bir hareketle. Hem de kendi çalgılarıyla giriverdik aralarına, akşamımızı renklendirdik rebap sesleriyle… Daha o sabah ölümlere ve yaralanmalara neden olan çatışmaların meydanında yaptık müziğimizi, bambaşka bir ruh hali içinde… Hep birlikte… Onlar bizlerle hikayelerini ve meydanlarını paylaşmış, biz ise çalgılarıyla tanışıp amatörce çıkardığımız ses veya müzik dolu dakikaları hediye etmiştik.