Yurtdışındaki Türk inşaat şirketlerine ve mimarlık firmalarına duyulan güvenin faktörlerini sıralayabilir misiniz?
GK: Birincisi, çok hızlı çalışıyoruz. Yirmi dört saat artık hiçbir şeye yetmiyor. İmkan olsa ve artırılsa herkes razı olacak, çünkü zaman parayla ölçülüyor. Dolayısıyla, mimarlar ve mühendisler olarak, bir şeyi öngörülen zamandan daha çabuk hallettiğimizde, o proje yatırımcısı için ucuzlamaya başlıyor. Örneğin İngiliz firmasının iki senede yapacağı işi, bir Türk müteahhitlik firması 18 ayda yaptığı zaman bu, Türk firmasının tercih edilmesine sebep oluyor çünkü o iş, kısalan süre nispetinde ucuzlamış oluyor.
Bununla birlikte kalitede de düşüş yaşanmıyor…
GK: Hayır, aksine… Türklerin yaptığı işler diğerlerine göre gerçekten kaliteli oluyor. Artık o acemiliğimizi attık. Şu anda 42 yaşındayım ve bu işleri kotaran insanlar akranlarım. Biz idealist bir kuşağın çocuklarıyız. Bizde, "Yapabileceğimin en iyisi bu, ister beğen ister beğenme" gibi bir anlayış hiçbir zaman olmadı. Bu, Türk inşaat firmalarında da yok. Herkes, her aşamada, bir adım daha ileriye nasıl gidebilirizin peşinde. O yüzden de yapılan işlerle gurur duyuyorum. Bunu, 1996 yılında ilk kez Moskova'ya gittiğimde çok açık bir şekilde hissetmiştim.
Bütün gün şantiyedeydik. Şantiyeler zaten Türk toprağı gibi oluyor. İşçiler Türk, mühendisler Türk, Türk yemekleri çıkıyor. Çaylar, kahveler bizim alıştığımız usulde geliyor. Orada çok bir şey anlamadım. Sonra akşam bir Ramstor'a gittik. Ramstor, Migros'ların Rusya'daki uzantısı… Hava -20 / -30 derece, bütün gün şantiyede dolaşmaktan ellerim çatladı. Bir el kremi bulmaya çalışıyorum, fakat Rusça yazılardan neyin ne olduğunu anlayamıyorum. O sırada yanıma bir Türk hanım geldi, o reyonun sorumlusuymuş. Ona durumu anlattım, o da döndü ve yanındaki Rus'a bir şeyler söyledi. Rus bizi aldı götürdü ve istediğim kremi buldu. O zaman bu durumdan o kadar büyük bir gurur duydum ki; Türkler orada idari kadrodaydı, öğreten pozisyonundaydılar. Satılan ürünler üzerinde Rusça yazılar olmasına rağmen bunlar tamamıyla Türkiye'den gelen ürünlerdi. Binayı Türkler yapmıştı.
Bir de biz ezik bir şekilde büyüdük. Türkiye Marshall yardımı alır, IMF'den kredi alır, ülke 70 cent'e muhtaç olur. Mazot olmadığı, kaloriferler yanmadığı için okulların açılamadığı yılları biliyorum. Beşinci sınıftaydım. Şubat tatilini bilerek uzattılar, çünkü okullara verilebilecek mazot yoktu. Evlerde zaten yoktu. Kaloriferli bir evde otururken soba kurduk. O sobanın etrafında oturduk, evin diğer odaları kapatıldı. Böyle borç harç içinde, ezile büzüle büyüyen bir kuşak olduğumuz için böyle şeyler bana çok büyük gurur veriyor. Yabancı bir ülkede şantiyeye gittiğim zaman, kule vinçlerinin üzerinde Türk firmalarının isimlerini gördüğümde kendimi gerçekten çok iyi hissediyorum. Şantiyeye girdiğinizde, bakıyorsunuz bütün bilgili ve ehil insanlar Türk. Moskova'daki Ramstor'da da müdürlerin Türk olması, binanın Türkler tarafından yapılması bana çok büyük gurur vermişti. Sonra bunu birçok başka ülkede de yaşadık. Kendinizi iyi hissediyorsunuz, gururunuz okşanıyor. Kalkmış binlerce kilometre öteye gitmişsiniz…
Türkiye'de yaptığımız projeler de bana büyük haz veriyor çünkü burada yapılan çoğu projeyi görebiliyorsunuz. İstanbul'da inşaa edilen projelerimizin şantiyelerine gitmekten çok mutlu oluyorum. Bitenlerin de sosyal tesisi varsa orada oturup çay kahve içmekten, seyretmekten hoşlanıyorum. Yurtdışındaki binalarda böyle bir şansımız olmuyor; yapıp dönüyoruz. Ama onları yaptığımız zaman da oradaki parayı alıp buraya getiriyoruz. Bu bizim şahsi kazancımız olarak görünse de aynı zamanda Türkiye'ye dışarıdan gelmiş bir para... Burada bir proje yaptığımız zaman bir cebimizden alıp, öbür cebimize koyuyoruz. Yurtdışında proje yaptığımızda ise o parayı dışarıdan buraya getirmiş oluyoruz. Ama az, ama çok… Sonuçta burada olmayan bir parayı Türk ekonomisine kazandırıyoruz. Kendimizle ve yaptığımız işle o anlamda da gurur duyuyoruz.