Kuruluşunuzdan bu yana geçen 1,5 yılı nasıl değerlendirirsiniz? Aklınızda neler vardı, şu anda hangi noktadasınız?
Gİ: Bu ritimde devam edersek, aldığımız projeler gibi içimize sinen projeler gelmeye devam ederse çok memnun oluruz. Yaptığımız mekanlar hem bizim hem işverenlermizin içine sinsin, herkes mutlu olsun istiyoruz.
BK: Öyle büyük hedeflerimiz yok ama 1,5 yılı değerlendirecek olursam, en azından bir ofisimiz var. Tamamlanmış bir projemiz var. Ceren gibi sevdiğimiz bir çalışanımız var. Böyle bakınca iyi, ama neresinden bakarsan ona göre değişir.
Gİ: Kendi işini yapmak mükemmel ama aynı zamanda da çok zor birşey. Çünkü ne kadar düşünmemeye çalışsak da bir gelecek kaygısı oluyor ve bu bizi rahatsız ediyor tabii ki. Bir taraftan da kendi işini istediğin gibi yapmak, özgür olabilmek çok önemli birşey. Zaten Ceren'e de bunu söylüyoruz; biz hayatımızı hep yılda bir haftalık tatiller peşinde koşarak geçirdik. Onu yapamadığım bile oldu. Saate bakıp, zamanın dolunca ofisten çıkma isteği falan... Bizim amacımız; ofiste mutlu olalım, özgür olalım ama işimizi de yapalım, iş peşinde de koşturalım, güzel işler, farklı işler gelsin, ufkumuzu genişletelim ve sürekli yeni şeyler öğrenelim... Sanatla da çok ilgili insanlarız. Mimarlık ile sanatı hem birleştirerek hem de tamamen ayırarak birşeyler yapmak istiyoruz.
Özellikle hangi sanatçıları takip ediyorsunuz?
BK: SALT, Arter, Rampa, X-ist, Nev gibi İstanbul'daki belli başlı galerileri takip etmeye çalışıyoruz. Gülsün Karamustafa'yı, Canan Şenol'nu çok beğeniyoruz. Aslı Çavuşoğlu'nun son sergisi beni çok heyecanlandırdı.
Böyle isim söylemek garip tabii, çok var takip ettiğimiz sanatçı.
Gİ: Pırıltılı projeler bizde de onu yapma isteği uyandırıyor ama öyle bir iddiamız tabii ki yok.
BK: Ama ben bu konuya çok öyle baklıyorum. Aslı bir sanatçı ve tamamen o konuyla ilgileniyor. Gerçekten o işe ömrünü veriyor. Böyle kaçamak, iş arasında "Hadi biz de sanat yapalım" diye yapılacak birşey değil.
Mimarlık zaten oldukça ağır bir iş, ona kafa yoracak zaman da pek kalmıyor. Bence sanat başka türlü bir sebat hali.
"My City, kendi ofisimi açma özgüvenini verdi"
Sanat projelerine Gamze'ye göre daha mesafeli yaklaşman ‘My City' projesinden mi kaynaklanıyor?
BK: Hayır, orada bir zorluk yaşamadım. Benim o projedeki görevim daha çok mimarlıkla alakalıydı. Beş tane sanatçı, her bir proje için Türkiye'de iki yıl geçirdi. Biri Trabzon'da, biri Konya'da, biri Mardin'de iki yıl yaşadı. Ben de son bir yılı onlarla geçirdim. En azından benim birlikte çalıştığımız sanatçıların kafasında, "mimarlık başka birşey, sanat başka birşey" diye çok net bir ayrım vardı. Mesela Mardin'deki yönetmendi. Güneşle ilişkisi olan bir sinema yapmak istiyordu. Ve ‘Güneş sineması' diye mimari bir proje yapıldı. Onlar konseptle ilgili kararlar verdiler. Biz de onu mimari bir projeye nasıl dönüştürebileceğimiz düşündük. O projeyi mimar Gürden Gür'le yapmıştık.
Peki o projeye kamusal alanla ilgili ‘İmkanmekan' projen dolayısıyla mı dahil olmuştun?
BK: Evet, British Council başta beni sanatçıları asiste etmekle görevlendirdi. Hatta sadece Mardin projesi için işe alınmıştım. Bir ay sonra Mark Wallinger ile tanıştım. Bana aklındaki projeden bahsetti. Ben ona proje çizince bir anda o projenin mimarı oldum. Sonra beşini de sen yürüt dediler. Böylelikle bir anda kordinatöre dönüştüm ve kendimi bütün projeleri çizerken buldum. Bir yıla sıkıştırılmış çok yoğun bir işti. O proje benim için ciddi bir özgüven sebebidir. "Aaa ben bunu yapabiliyorum" dediğim bir dönüm noktası... Mimari bir işi çiziyorum, uygulatıyorum ve bitiyor. Ben kendi ofisimi açabilirim hissi o projelerle geldi. Başka bir ofiste çalışırken sanki o işi hep birinin desteğiyle yapıyormuşsun gibi geliyor. En azından benim için öyleydi. 
‘My City' çok zor ama inanılmaz öğretici bir projeydi. Ama sanat başka türlü saygı duyulması gereken bir alan. Benim çok bulaşmak istemediğim bir şey.