YAP proje sergisinde Katı Olan Her Şey'in araştırma sürecine dair bilgileri de sunuyorsunuz. Arşiv taraması çalışmalarınızda önemli bir başlık. Bu konuda özel bir veritabanı oluşturmayı düşünüyor musunuz?
CK: Bilgisayarlarımız bu bilgilerle ve fotoğraflarla dolu. Tabi bu konunun sıkıcı yanı, telif hakları. Birçok kişinin, birçok üniversitenin arşivi bizde mevcut ama bunların hiçbirini paylaşamayız. Mesela SALT tüm arşivini kamuya açmış durumda. Pera Müzesi'nin arşivine de internet üzerinden erişilebiliyor. Bu yaklaşım yavaş yavaş oturuyor ama bazıları da paylaşmak istemiyor, o yüzden bu dengeleri iyi ayarlamaya çalışıyoruz.
IÜ: Camera Ottomana'da Ömer Koç'un arşivinden sergilediğimiz fotoğrafları içeren bir web sitesi yaptık. Sergilenen arşive buradan ulaşılabiliyor.
Şu anda bir yandan doktora çalışmalarınızı yürütüyorsunuz. Özellikle ilgilendiğiniz, kitaba dönüştürmek istediğiniz bir çalışma var mı?
CK: Tarihle ilgili her konu ilgimi çekiyor ama Galata ayrı bir yere sahip.
IÜ: İki sokağı size üç saatte gezdirebilir (gülüyor).
CK: Son zamanlarda tüm projelerimiz müzeler ve sergiler üzerine olduğu için, bu konu hakkında biraz daha eleştirel düşünmeye başladım. Tezim de yavaş yavaş ona doğru evriliyor. Şu an yazdığım, çizdiğim birçok şey de bu konuyla ilgili.
İnsan bu sergileri görünce koleksiyonerlik isteği de doğuyor. Biriktirdiğiniz objeler var mı?
IÜ: Ufak tefek şeyler var. Küçük küçük fotoğraflar alıyoruz.
CK: Bazı sergilerde bir şeyler eksik kalıyor. O zaman bunu da alalım, toplayalım dediğimiz fotoğraflar, kitaplar oluyor.
IÜ: Ama daha işin çok başındayız.
CK: Aslında ben çok meraklıyım, küçükken koleksiyonlarım vardı. Şimdi belki tekrardan başlarım.
"Müze kurmak sergi yapmaktan çok daha zor, çünkü politik bir yönü var"
Güncel bir röportajda iki yeni müze projeniz olduğunu belirtmişsiniz.
CK: Bu projelerden birisi müzeden başka bir şeye dönüştü. Onun dışında şu an devam eden Antakya Müzesi projemiz var. Müzenin mimarisi Emre Arolat'a ait, biz sergi tasarımı ve mekan kurgusunu üstleniyoruz. Müze kurmak, sergi yapmaktan çok daha zor, çünkü politik bir yönü var. Gerçi bu projenin öyle bir durumu yok, o bölgede çıkan buluntular sergilenecek. Cumhuriyet tarihi müzesi gibi bir şey kuracaksanız o gerçekten çok politik ve tartışmalı bir şeydir. Arkeoloji müzesi ona nazaran daha az tartışmalı. Yine de neyin nasıl anlatılacağına dair bir sürü karar alınması gerekiyor. Daha projenin başındayız ama o da hızlı ilerleyecek bir süreç. Önümüzdeki yıl açılması planlanıyor.
IÜ: Ayrıca Aralık'ta Roma'daki MAXXI müzesinde İstanbul'la ilgili bir sergi olacak. Oraya da birkaç küçük yerleştirme tasarlamak için davet edildik.
CK: Bu karma sergi için Türkiye'den üç mimarlık ekibi davet edildi: SO?, Herkes İçin Mimarlık ve biz. Üçümüz birer müdahale yapacağız, onun dışında belli sanatçıların İstanbul'la ilgili işleri yer alacak.
Sergiyi hazırlayan MAXXI ekibi mi, yoksa Türkiye'den bir küratör var mı?
CK: MAXXI ekibinden Hou Hanru (10. İstanbul Bienali'nin küratörü) var. Pippo (Ciorra) ile de uzun süredir iletişim içindeyiz, bizi İstanbul-o-matik projesinden dolayı önceden biliyorlardı. Sanatçı olmasak da mimar-sanatçı arasında bir noktada yer alıyoruz. Mimarın müzede bir işini sergilemesi, mimarlığın müzede sergileniyor olması aslında çok yeni şeyler. Mimarın diğer alanlarla ilgileniyor oluşu da yeni bir durum.
Son 10-15 yıldır mimarlığın ölçeği de değişti aslında.
CK: Mesela bizde hiçbir zaman ölçek kısıtlaması yoktu. Minik bir logo da tasarlıyorduk, kentsel tasarım üzerine bir şeyler de konuşuyorduk. Bence mimarlık eğitimi size bir düşünme biçimi veriyor. O düşünme biçimini çirkin binalar yapmak için de kullanabilirsiniz, sanat için, mimarlığı eleştirmek için de...
IÜ: Aslında biz bunca sene "iyi bir fikir nasıl ortaya çıkarılır"ı deneyimledik. O aşamadan sonra her şeyi tasarlayabiliyorsunuz. Kendinize sınır koymanıza gerek kalmıyor. Ofis içerisinde ben buyum, sen şusun gibi bir ayrım yok.
