"Tek mekan altında iki pratik, hesaplı kitaplı bir karar değil"

Peki hangi noktada bir mekanda iki pratik sürdürmeye, burayı paylaşmaya karar verdiniz?

AÇ: Aslında hiçbir zaman Çırakoğlu Mimarlık, sekiz-on çalışanı olan bir büro olmadı. En fazla çalışan sayımız üç ya da dörttür. Ama baktığınızda burada sürekli bir kalabalık görürsünüz. Onlar da proje bazında çalıştığımız insanlardır. Oral ve Sevince ile bu işe başlamamız da aynı şekilde oldu.

Her daim keyif alabileceğimiz miktarda proje ile uğraşmak istiyoruz. Bu da aynı anda sayıca çok fazla işimiz olmadığı anlamına geliyor. O noktalarda da Oral bize destek oluyordu. Hatta Ankara Teknokent'teki proje ile başladık. Sonrasında Oral ile Eskişehir Ticaret Odası Hizmet Binası Yarışması'nda birinci olduk. Ardından da bu projenin uygulaması ile ilgilenmeye başladık. Bu, ciddi bir işti ve oldukça fazla pratik oluşturmamız gerekti. Sanırım o noktada da birbirimizi ortak olarak görmeye başladık. Zaten hiçbir zaman çalışan-patron ilişkisi yoktu aramızda.

OG: Staj zamanında sadece ikimiz olduğumuz için gelişmedi sanırım böyle bir diyalog.

AÇ: Ben de birisine patronluk ya da ustalık yapabilecek bir konuma, donanıma sahip değildim zaten. İkimiz birlikte araştırıp öğrenerek bir şeyler ortaya koyuyorduk. Ticaret Odası Yarışması'nın bir dönüm noktasını olduğunu çok da söyleyemem açıkçası. O yarışmayı kazanmasak da bu oluşum bu şekilde gelişmeye zaten meyilliydi.



Ama belki de yine Çırakoğlu Mimarlık bünyesinde bir ortaklık söz konusu olurdu. Ne var ki şu anda Çırakoğlu Mimarlık ve So?, iki ayrı pratik olarak tek mekanda karma bir yapı sergiliyor. Bu tercihin nedenleri nelerdi?

OG: Ama ben Sevince ile çalışırken bir yandan da Alişan ile proje yapıyordum.

SB: Ayrıca Alişan hiçbir zaman genellikle karşılaşılan türde bir patron-çırak ilişkisine girmedi. Herkesin her zaman kendi bağımsız işini yürütebileceği bir ortam söz konusuydu.

AÇ: Biraz daha aktörlerle ilgili bence…

OG: Biz birlikte aynı yarışmaya girdiğimizde bile burada ortak çalışıyoruz. Kimse kimseden projesini gizlemez örneğin. Projeler hep bir arada tartışılarak yürütülüyor. Ama iki firma isminin çıkması… Zaten ofislerde de bazen tek konu üzerine iki proje çıkar ya… Biz Sevince öğrencilikten beri ortak çalıştığımız için, hep onunla bir şeyler yapıyoruz. Bazen Alişan'a davetli yarışmalar geliyor; o zaman da ona yardım ediyoruz. İç içe geçmiş bir durum var yani; o kadar çok paylaşım var ki…



AÇ: Şöyle bir durum var: Şayet ofis seri halde proje üretiyor olsaydı, belki bu iş ortaklık şeklinde kurgulanabilirdi. Çünkü o zaman işin muhasebesi, vesairesi açısından pratik anlamda kolaylık olurdu. Ama şimdi herkes mesleki anlamda böyle daha rahat çalışabiliyor. Örneğin isteyen, istediği zaman yurtdışına gidip gelebiliyor. En azından yapamıyor olsa bile, yapabileceğini hissediyor herkes. Mesela Eskişehir için uygulama projesini çizdiğimiz dönemde bizimle çalışan bir arkadaşımız, yarışmalar üzerinden bir ortaklığa giriyor bizimle. Bundan sonra da belki bu çatı altından birkaç ekip daha çıkabilir. Bu, Çırakoğlu Mimarlık'ı bir omurga olarak görmem şeklinde de algılanmasın. Ama her şeyden önce çok yakın arkadaşız; bir aile gibi olduk ve…

SB: Oturup bunları, "Bu böyle. Niye böyle" diye düşünmüyoruz kısacası.

AÇ: Zaten herkes de ofise her anlamda katkısını koyuyor.

Hesaplı kitaplı gelişmedi diyorsunuz…

OG: Aynen; hesaplamadık, kitaplamadık. Doğal bir şekilde böyle oldu diyelim. Zaten öyle olmasa idi, kimse de istemezdi diye düşünüyorum. Elbet bir yerden bir sorun çıkardı. Planlı bir şey değildi.

AÇ: Bu yüzden cevap vermesi çok da kolay değil. Aslında iki ayrı şirket olarak da görmüyoruz. Sonuçta bunlar, bizim kişisel portfolyolarımız gibi. Onlar işlerinden bahsederken kendi isimleri ile hareket ediyorlar; ben de kendi ismimle…