St. Amant Louisiana'da konumlanan Kutsal Rosary Kilisesi hakkında, form, işlev, doğal aydınlatma ve materyallerin dürüst bir kombinasyonu olarak ‘kutsal mekan'ın hassas ve uzlaşmalı bir denemesi denilebilir. Kilise, ruhani deneyimlerin mekansal dışavurumu olarak tasarlanmış.
Yapının vaziyet planı tüm işlevler için güçlü mekansal imgeler kullanırken, dünyevi olanla aşkın olanın birbirinden keskin bir çizgiyle ayırıyor. Kilisenin ‘dünyevi' işlevlerle donatılmış kısımları lineer veya ‘köşeli' kütleler olarak vaaz alanının yer aldığı avluyu çevreliyorlar. Saat yönünde ilerleyen bir patika/yürüme yolu insanları doğrudan vaaz bölümüne yönlendiriyor. Tam ters istikamette ilerlendiğinde ise yol bizi daima topluluğun olduğu yöne akıtıyor.
Vaaz mekanı, kilisenin bütünsel kütlesinin ortasında, bir tür ‘nefes' gibi, bir boşluk/kırılma ile karakterize oluyor. Kutsal mekan ile gündelik mekan arasında ortaya çıkan ‘boşluk', büyük veya küçük ölçekli kamusal toplantılar ve şapel yanında özel meditasyon etkinliklerine mekanlık ediyor. Yapının yönlenmesi, yalınlığı ve yüksekliği, kilisenin çevre yapılardan büyük ölçüde farklılaşmasını sağlarken, aynı zamanda binanın ruhani programını yansıtır bir nitelik taşıyor. Aynı zamanda şapelin yönü de seküler ve kutsal olan arasındaki ruhani yönlenmenin altını çiziyor.
Vaaz alanının tasarımda örnek alınan figür rahim. Böylece kutsal olanın saflığı ve konforu, herkesin deneyimlediği bir başka kutsallıkla örtüştürülerek anlatılmaya çalışılıyor. Ve aynen bir rahim gibi, yukarı-aşağı, yan-yön doğrultuları olmayan ve her yönlemenin aynı şekilde sonuçlandığı bir mekan ortaya çıkıyor: Bunun ciddi bir gizemlilik duygusu yarattığı söylenebilir. Küp şeklindeki vaaz mekanının tüm cepheleri aynı büyüklük, aynı renk ve dokuyla tasvir olurken, aynı bir rahimde karşılaşılabilecek türden bir yönsüzlük ve aynı tür bir gizem atmosferiyle baş başa kalınması öngörülüyor.
Bu dikatli ve hassas ‘yer-yön' duygusu kaybı, dış ve iç mekanlarda da süreklilik kazanıyor. Şapelin dış kabuğunun yönlenmesi, karşılıklı bir yönlemeyle kutsal mekanda da hayat buluyor. Bu ikinci ‘dönüş', ana binanın yönlenmesi ile kutsal mekana teğet geçiyor ve böylelikle ruhani ve dünyevi deneyimlerin anlamlı birlikteliğine işaret ediyor.
İnsan doğasından kaynaklanan ‘tanımlanma' arzusuna denk düşecek şekilde, vaaz alanına doğal ışığın girmesini sağlayan ‘odak kapakları', yani birer tür ışıklık yerleştirilmiş. Çeşitli şekillerde duvarda açılmış oluklar gibi görünen bu boşluklardan içeri süzen ışık, duvarların kalınlığı yüzünden kaynağını belli etmeden iç mekana sızıyor. Mekanın katılımcılarına belli belirsiz bir yön algısı kazandırmasının ötesinde, ışığın anlamlandırılamayan varlığının İsa'nın gizemine karşılık gelmesi beklenmiş. Bunun ötesinde, her ışıklık/duvar boşluğu, İsa'nın ölüm, dirilme, yükselme ve ebedileşmesinin birer metaforu olarak düşünülmüş.
İç mekandan kutsal mekana geçiş de ışık deneyimiyle ‘kutlanıyor'. Heykelsi bir cam kapı ışığı toplması ve yansıtarak dağıtması için tasarlanmış ve mekanın giriş eşiğine yerleştirimiş. Yaklaşılğında kapının içeriden gelen ışıkla kenarlarından parlaması, bu ruhani deneyime eklemlenen bir eleman olarak görülmeli.