“Burada mekan, oyunla birlikte yeniden tasarlanan, yeniden kurulan ve bozulduktan sonra tekrar inşa edilen bir şey...”

Blackbird / Karatavuk

Klasik tiyatro mekan kurgusunda oyun alanı arka plandan sınırlanmıştır; seyircinin yüzü tek yönlü ve doğrudan sahneye dönüktür. Sizin ise kimi zaman oyuncuyu ortaya aldığınıza ya da dönebilen sandalyelere oturttuğunuza rastlıyoruz. Aynı şekilde oyun mekanının ortaya alınarak sınırlanmışlığının ortadan kalktığını, belki cam panellerle bu sınırların muğlaklaştığını görüyoruz. Bu tercihler nelere dayanıyor ve nasıl bir anlam kazanıyor?

Biraz mimarlıkla karşılaştırarak cevap vermeye çalışacağım çünkü başkaları ile bu çizgide çok fazla sohbet etmiyorum. Bu dediğiniz şey benim için sahnelediğim oyunlarda gerçekten önemli oluyor. Söylediğiniz şey doğrudur; camın veya her hangi bir şeyin varlığı tamamen mesafe koymak içindir. Camın veya yine başka bir medyanın konmaması da mesafeyi kaldırmak içindir.


A Play for Two / İki Kişilik Oyun

Bu doğru bir saptama. Mümkün olduğu kadar kısıtlamaları kaldırmakla uğraşıyoruz. "Oyun nasıl oynanmalı?" ve "Etkisi ne olabilir?" soruları üzerinden düşünüp, seyirci ile ilişkisini her seferinde yeniden tartışıyoruz. Oyunda uyandırılmak istenen etkiye göre mekanı yeniden yaratmak zorunda kalıyorsunuz. Zorunluluk değil bu aslında; seçilen, tercih edilen bir şey. Çerçeve sahnede oynayacağınız beş-on oyunun etkisi yavaş yavaş birbirine yaklaşacak, benzeyecektir. Burada mekan oyunla birlikte yeniden tasarlanan, yeniden kurulan ve bozulduktan sonra tekrar inşa edilen bir şey olarak karşımıza çıkıyor. Ve böylece "En az şu kadar seyirci olacak" gibi bir kısıtlamayı da kaldırıyoruz. Önce oyunu yerleştiriyoruz; sonra seyircilerin, oyunun yerleşimine göre mümkün olduğunca doğru ve çok sayıda olacağı şekilde yerleri tespit ediyoruz. Halbuki çerçeve sahnede oyun yerinin sınırları bellidir; onun içinde dönersiniz. Koltuk sayınız da bellidir...

Aynı zamanda yaratım aşamasında mekanın kendi kısıtlamalarını da mümkün olduğu kadar kırmaya özen gösteriyoruz.