DB Mimarlık

Bünyamin Derman ile Dilek Topuz Derman'ın mimarlık serüvenlerinin başlangıcı, onlar ile benzer başarıları ve hatta popülerliği paylaşan meslektaşlarından oldukça farklı… Mimar çift –tüm samimiyetleri ile ifade ettikleri şekilde- özel bir yetenek üzerine bu yola baş koymuş değil. Onların dinamosu, mesleğe duydukları "aşk" olmuş.

Mimarlık mesleğinin belki "doğa"sında yatan belki de yarattığı ve süslemekten hiç çekinmediği mitten kaynaklanan, üstelik artık kanıksanmış bir "yüksek ego" bağımlılığı haiz iken, DB Mimarlık'ın kurucularından duyduklarımızın bizde yarattığı şaşkınlık garipsenmemeli. Gerçekten de "büyük yetenek"lerden meydana gelmiş sanılabilen mimarlık mecrası, aslında çoğu zaman "ÖSS mancınığı"nın toplama kampından ya da pazarlama gurularının maharetli ellerinden çıkma… Ve artık 21. yüzyılda mimarlığın, erken 20. yüzyılda olduğu gibi bir tasarım "deha"sının ürünü olacağı yanılsaması, sadece Türkiye'de değil tüm dünyada geçerliğini kaybetmiş durumda. Çünkü mimarlık da artık bir büyük ölçüde organizasyonel bir iş; çünkü bugün sanat atölyelerinden değil şirket ve holdinglerden söz ediyoruz.

Bünyamin Derman ve Dilek Topuz Derman da, kulaklarımızın pasını siler şekilde aynen bu farkındalığı ifade ediyor.

Üstelik Derman çiftinin arkasında mimar ebeveyn ya da akrabalar da yok; CV'ye yazıldığında havalı duracak, bir de üstüne çevre yaratacak paralı okulları da! Belki de bu nedenle, rahatlıkla inanılacak şekilde, genç mimar ve mimar adayları için birer "rol model" olduklarını belirtiyorlar. Öyle ya, hala son derece küçük bir zümrenin sahip çıktığı ve paylaştığı Türkiye mimarlık ve tasarım piyasası, pek çok örnekte ünlü babaların, zengin aile ya da eşlerin yarattığı ticari potansiyel ile güdümlenirken, "sadece mimar olmak isteyen" meslek meraklılarına hayal kurmak için pek de zemin kalmamış oluyor.

Bünyamin Derman ve Dilek Topuz Derman da, pek çoğumuza umut aşılar şekilde aynen bu efsaneyi yeniden inşa ediyor.

Üstelik DB Mimarlık'ın bir istisna olarak kalmaması gerektiğine işaret ediliyor. Bir yandan kendi hikayelerinin arkasında yatan müthiş özveri, cesaret ve zorluk vurgulanıyor, diğer yandan sınırlı mesleki ömürlerinin ardından sürdürülebilecek bir kurum hayali aktarılıyor. Kah eski çalışanlar üzerine "kaybettik güzelim yeteneği" deniyor kah bugünkülerin "kendi evleri"ndeymiş gibi hissetmelerinin yolları aranıyor.

Kim bilir, belki de –hiç farkında olmadan ve tahmin edilemeyecek şekilde- Türkiye'nin gelecekteki ilk "anonim mimarlık şirketi" ile karşı karşıyayızdır.