“Yarışmalar engelli koşu, süreci de duygusal bir ‘rollercoaster’ gibi…”

İşlerinizi nasıl alıyorsunuz?

Evren A: Sosyal çevremizden, arkadaşlardan, daha önce çalıştığımız insanlardan bir çevre oluşturduk zaman içinde. Onlardan hep iş geliyor.

Bir yandan da yarışmalara hazırlanıyorsunuz… Bu yarışmalar ne anlamda cezbedici?

Evren A: Yarışmaların her kısmı çok cezbedici! Bence müthiş bir deneyim yarışma! Kısa zamanda yoğun bir çalışma ortamı yaratması, fikir jimnastiği imkanı vermesi ve ortaya ideal bir şey atmaya çalışıyor olmak güzel… Çünkü profesyonel dünyada ideal koşulları ya da sizi çok heyecanlandıran programları bulamıyorsunuz. Bize çok tuhaf programlarla gelen insanlar da oldu mesela. "Şaka mı yapıyorlar? Kamera şakası mı bu?" dedirten… Yarışmalarda, "Ya elime kalemi alayım da şunu bir yapayım. Çok iyiymiş!" diyebiliyorsunuz.

Fatmagül A: Yarışmalar engelli koşu gibi aslında…

Evren A: Hatta geçenlerde Yasemin ile konuşuyorduk "Yarışma süreci duygusal bir ‘rollercoaster' gibi" diye… İnsan kızar, üzülür, yorulur, bir an hayal kırıklığına uğrar, sonra bir anda yeniden mutlu olur ve çok sever işini… O deneyimi arada bir yaşamayı özlüyor insan.

Peki, yarışmalara sonundaki ödülden çok o deneyim için mi giriyorsunuz?

Evren A: Sonuçta o deneyimin sonunda bir iş alabiliyor, bir şeyler kazanabiliyorsak, elbette onun için yapıyoruz. Söylemeye çalıştığım, deneyimin kendisin de bizim için çok değerli olduğu… Ama günün sonunda o projeyi yapmak için yarışmaya katılıyoruz.

Yarışmalara katılmak sizi, gerçek hayatta uğraştığınız işlerde de besliyor mu?

Evren A: Mimarlık bence yaparak öğrenilen bir meslek. Mezun olduğumuzda bir şey bilmiyoruz aslında. Yaptıkça öğreniyoruz ve bu süreç, hiç bitmiyor. Ne kadar çok mimarlık ile ilgili düşünürsek, o kadar çok şey öğreniyoruz ve mimarlık beceriniz de o oranda artıyor.

Fatmagül A: Ve bu işin ölçeği yok! Programı yok! Ne olursa olsun, obje tasarlasanız da bir şeyler öğreniyorsunuz.